"ครู...หนูคิดว่าจะเรียนศิลปะอย่างจริงจังยังจะทันไหม?"
ลูกศิษย์ มัธยม 2 หล่นคำถามระหว่างเขานั่งดูผมสอนวาดรูปให้กับลูกศิษย์คนอื่นๆ
ผมเงยหน้ามองเขาแวบนึง เห็นสายตามองอยู่เพื่อรอคำตอบ
"ทันสิ"
ผมตอบไปแบบนั้น
"แล้วหนูต้องทำอย่างไร"
ผมเลยบอกว่า สิ่งแรกเลยต้องขยันนะและต้องอดทนด้วย
เพราะความขยันและอดทน สามารถทำให้เราฝ่าไปในหุบเหว
และมรสุมของความทดท้อต่อสิ่งใดใดก็ตามที่จะรุกรานจิตใจเรา
ในระหว่างทางที่จะไป สู่จุดหมาย
หลังจากพูดคุยแล้วผมก็แนะนำว่า
ทางเดินของแวดวงศิลปะไม่ว่าแขนงไหนวิชาเอกใด
พื้นฐานเป็นเรื่องจำเป็นที่สุด และสิ่งที่จะนำมาซึ่งพื้นฐาน
ของคนในแวดวงศิลปะคือวิชาวาดเส้น(Drawing)
เขาได้ฟังดังนั้นแล้วนิ่งเงียบไปพักนึงและบอกว่า
เคยลองฝึกเหมือนกัน แต่มันเมื่อยและน่าเบื่อ
ผมเลยตอบไปว่า ครูถึงบอกว่าให้อดทน
เพราะเมื่อเราเริ่มจะทำอะไรแรกๆ มักจะท้อถอย
มันยังไม่ได้ดังใจ ต่อเมื่อเวลาผ่านไป
เราเองก็ผ่านจิตใจช่วงนั่นมาได้ ทั้งหมดก็จะเป็นเรื่องสนุกสนาน
ถึงเวลานั้นเราก็ได้ฝีมือติดตัวแล้ว
และฝีมือที่ติดตัวนี้มันดีกว่ากาวชนิดไหนในโลก
ฝีมือเมื่ออยู่กับตัวก็จะไม่มีวันหลุดหายไปไหน
หนทางชีวิตเพื่อมุ่งสู่อนาคต ไม่มีสิ่งใดยืนยันได้ว่า
จะราบเรียบร่มรื่น หรือขรุขระน่าอดสู
แต่เมื่อความฝันปรากฏแล้ว จะแจ่มชัดหรือลางเลือน
ก็ไม่เห็นจะต้องไปกังวล ต่อสิ่งที่จะเกิดในกาลข้างหน้านั้น
แค่เราเตรียมความพร้อม เพื่อไว้คอยต้อนรับสิ่งเหล่านี้
เป็นต้นทุนแห่งหมุดหมายของความสำเร็จ
จันทร์ 15 ธันวาคม 2551
ครูแว่น
วันเสาร์บ่ายๆ หลังจากผมสอนเสร็จ